Ter ere van mijn vader Valere Braet (9/9/1925 — 5/02/2015) en van de vele medegevangenen.
Ignace Braet
Reeds van kinds af aan werden wij, zijn kinderen, door de vele verhalen van mijn vader geconfronteerd met de gruwelen van de oorlog. Voor een kind is dat spannend, maar het is pas als volwassene dat je echt de psychologische impact van deze periode op die mensen begint te beseffen: de onrechtvaardigheid, de angst, de folteringen, het gemis, de hoop, de eenzaamheid, de pijn, de honger, de vriendschap, het verlies van kameraden, de uitzichtloosheid, nachtmerries, … Deze geschiedenis gaat over veel meer dan enkel navertelbare interessante of spannende verhalen. Het gaat om diepmenselijke gevoelens. Als kind van zo’n slachtoffer gaat de beleving van je vader ook zo maar niet aan jou voorbij. Wellicht was het hervertellen voor hem ook wel een poging om deze moeilijke periode op zijn manier te verwerken. Maar achterliggend heeft hij ons zo tegelijk vooral laten weten hoe goed we het hier nu wel hebben. Het belangrijkste wat ik er uit geleerd heb is te leren verdraagzaam zijn maar dat we ook waakzaam moeten zijn! Waakzaamheid voor de gevolgen van het sluipend gif van het steeds groeiende individualisme, van de hebzucht, van onwaarheden, van het «eigen grote gelijk», van polarisatie en van extremisme, van het bespeien van de angst om macht te verwerven, van discriminatie en racisme, van het geloven in onzinnige dingen, … Zieh bewust blijven van dit steeds aanwezig onderliggend gevaar is een boodschap die nu nog belangrijker en actueler is dan in de vreedzame na-oorlogse periode van toen ikzelf nog kind was. Daarom vind ik ook dat deze herdenkingen behouden moeten blijven om een vredevolle toekomst voor de komende generaties te garanderen.
Mijn vader was niet verbitterd. lntegendeel hij zag ook het goede in de mensen tijdens de oorlog. Voor hem ging het niet alleen over vriend en vijand, hij bleef in de eerste plaats mensen als mens zien, mensen zoals jij en ik er zijn. Zo was een van zijn nog nazinderende uitspraken:
«ik heb nooit wrok gehad tegen de Duitsers, het zijn mensen net als wij. Ze waren ook zot gemaakt. In de oorlog zijn de soldaten verplicht op elkaar te schieten, maar het blijven in de eerste plaats mensen. Wisselen ze van uniform, dan lijken ze te wisselen van vijand maar het blijven nog steeds dezelfde mensen. Ze hebben ook hun naasten, net als wij»
Zo heeft hij deze periode van gevangenschap en dwangarbeid op de Walpersberg en op de Leubengrund immers overleefd mede dank zij de hulp van Duitse burgers. Daar is hij altijd dankbaar voor gebleven. Na de oorlog bleef hij contact houden met vele mensen uit Duitsland. Eerst in West-Duitsland maar na de val van de muur heeft hij veel nieuwe Duitse vrienden kunnen maken, dankzij een Vereniging voor Weggevoerden naar Kahla in Belgie en dankzij de Herinneringsdagen rond de Reimahg Werke Walpersberg waar hij regelmatig aanwezig was. Op 10 mei 2012 zijn we samen, mijn vader en mezelf en met mijn vrouw en een goede vriend Erik Vroman voor de laatste maal naar wat hij «Kahla» noemde afgereisd. Deze foto’s tonen hem tijdens de herdenkingsdagen. Ze blijven voor mij pakkende herinneringen.